Renaissance Revival
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Renaissance Revival, ook wel Neorenaissance genoemd, is een 19e-eeuwse architectuurstijl die elementen en motieven uit de oorspronkelijke Renaissance (ongeveer 1400-1600) opnieuw interpreteert en toepast.
Omschrijving
De Neorenaissance ontstond in de 19e eeuw als onderdeel van de neostijlen, waarbij architecten teruggrepen op bouwstijlen uit het verleden. In Nederland was de stijl vooral geïnspireerd op de Vlaamse en Noord-Nederlandse Renaissance van het eind van de 16e eeuw, met het doel een 'eigen stijl' te laten herleven. Kenmerkende elementen zijn onder andere symmetrische gevels en plattegronden, wandgeledingen met pilasters, hardstenen banden of spekbanden van gele baksteen, decoratief beeldhouwwerk, kruiskozijnen, frontons boven ramen, lijsten en ornamenten, ontlastingsbogen met gekleurd siermetselwerk (rondbogen, later segmentbogen), trapgevels, sierankers en medaillons. Later werd soms ook gietijzer toegepast. De keuze voor de Neorenaissance hing vaak samen met de functie van het gebouw en de wens om een bepaalde associatie of 'karakter' op te roepen. Materialen zoals baksteen, natuursteen (vaak lichter van kleur voor accenten) en later ook gips voor ornamenten werden veel gebruikt. De stijl werd toegepast bij onder andere overheidsgebouwen, musea, theaters, luxe woonhuizen en protestantse kerken.
Context en varianten
De Neorenaissance was een internationaal verspreide bouwstijl. Naast de focus op de Italiaanse Renaissance, waren er ook regionale en nationale varianten, zoals de Neo-Vlaamse-Renaissance en stijlen gebaseerd op de Elizabethaanse en Jacobijnse perioden in Engeland of de Franse Renaissance. De Beaux-Arts stijl, gedoceerd aan de École des Beaux-Arts in Parijs, kan worden gezien als een weelderigere uitvoering van Neoclassicisme en Neorenaissance, soms met invloeden van de Barok.
Vergelijkbare termen
Neoclassicisme
Gebruikte bronnen: